5610km later...

Dag mijn allerliefste thuisfront,
Deze zin is het begin van het einde, het begin van mijn laatste verslag in Nieuw Zeeland en waarschijnlijk ook mijn laatste verslag voordat ik mij straks op Schiphol weer in jullie armen stort. Ik zit nu in de Central Library van Christchurch, Quake City. Een heel intrigerende stad vind ik, aangezien het hele centrum is ingestort door de aardbeving op 22 februari 2011 is het centrum een grote bouwput en zit de central library een flink stuk van het centrum.
Ik zal even verderborduren op waar mijn vorige verslagje gestopt was: Fox Glacier. Ons geduld werd beloond, en na een hele dag regen in Fox Glacier konden we de volgende dag met prachtig weer de gletsjer op. Niet voor niks gewacht, niet voor niks nog een nacht op het door zandvlooien bewoonde Gillespies Beach gekampeerd. Vroeg in de ochtend en vol verwachting hoorden wij het praatje aan over hoe je je ijs-schoenen moest bevestigen onder je normale wandelschoenen, hoe dit de een van de weinige gletsjers die eindigt in een regenwoud en hoe dit een van de snelst dalende gletsjers ter wereld is. De gids nam ons in eerste instantie in slakkentempo mee de berg op, maar toen we eenmaal op het ijs waren werd het tempo wat opgevoerd. De anti-uitglij schoenen gingen aan en ook langzaam steeds meer handschoenen, mutsen en jassen. Hele fotoshoots werden gehouden om ieders eerste passen op een gletsjer, tussen ijsmuren, over scheuren in het ijs en door ijsgrotten vast te leggen. Het wachten de dag ervoor was het absoluut waard; na een lange dag kwamen we om 6h 's avonds hongerig, voldaan en met blosjes van de kou en inspanning weer terug in de vallei.
Die avond reden we gelijk door naar Milford Sound. Deze trip in het donker heeft het leven gekost van een ongelukkige possum (R.I.P.) en heeft een andere possum een ernstig trauma veroorzaakt aangezien deze precies tussen de wielen doorging. Het leven van een possum hangt aan een zijden draadje, dat blijkt maar weer. Algoed, midden in de nacht tentje opgezet in het heerlijke regenachtige weertje waar Milford Sound om bekend staat.
Milford Sound was zo waanzinnig mooi! Oorspronkelijk was het plan om te gaan kajakken, maar vanwege slecht weer, hoge prijzen en de lage beschikbaarheid van kajaktours op die dag, hebben we uiteindelijk gekozen voor een ferry-ride over de baai. Kajakken was vast geweldig geweest, maar van deze keus hebben we ook absoluut geen spijt gehad. De boot had een gids aan boord en nam ons mee tot letterlijk onder watervallen, langs stijle wanden van de fjorden en rotsen met zeehonden. We hadden heel veel geluk met het weer die ochtend, want die middag regende het alweer.. Het idee was dat we Tirza, Chris, Maria, Cecilia en Rodrigo uit Melbourne zouden ontmoeten op de camping in Milford Sound, we stonden zelfs op dezelfde camping, maar doordat iedereen vanwege ernstige regenval gedwongen werd binnen te zitten hebben we ze niet gezien die dagen. Heel suf.
Het meest indrukwekkende van Milford vond ik gewoon met de auto door het gebied rijden, de bergen waren zo stijl, grijs en grillig. Toen het hard regende ontstonden overal watervallen van de bergen, ik heb geprobeerd daar foto's van te maken, maar het is bijna niet vast te leggen op een foto hoe overweldigend dat beeld was als je er middenin stond.
Na 2 dagen Milford zijn we naar Queenstown gereden waar we gelukkig beter weer hadden en waar we de Melbourne-groep alsnog ontmoetten. Hele leuke avond gehad met mijn vriendjes en vriendinnetjes uit Melbourne. Judit, Refke en Louise gingen weer naar de camping, maar ik ben een nachtje bij hun in de campervan blijven slapen en de volgende ochtend vroeg met hen meegegaan naar Glenorchy (Lord of The Rings ten top!). Was heel erg gezellig, bij hun zijn voelde echt een beetje als thuiskomen, ik ga ze zo missen allemaal! Die middag sloot ik weer aan bij de Nederlandse dames. Judit en Louise waren wezen skydiven, dus die waren helemaal high van alle adrenaline explosies die ze die ochtend hadden meegemaakt, heel leuk om te zien, maar ik hoefde nog steeds niet te skydiven. Ik heb me toen wel opgegeven voor paragliden, maar dat ging helaas niet door vanwege de windrichting. Tja, wat doe je eraan.
We stonden bij Queenstown op een DOC camping bij Moke Lake. Prachtige camping tussen de bergen, heel lief mevrouwtje dat daar altijd woonde en de camping schoon en op orde hield en die, weer of geen weer, altijd naar de poort kwam lopen om gedag te zeggen als je het camping terrein op kwam rijden.
In Queenswtown natuurlijk een Fergburger gegeten bij de beroemde burgerplek, ik had een vega-burger genomen en het was LEKKER! Fascinerende burgertent die loopt als een geoliede machine waar jong en oud geweldige burgers haalt.
Na een paar koude nachten (onder nul!!) verlieten wij het prachtige Queenstown en reden naar Dunedin. Nachtje in een hostel met alleen maar mannen, best wel chill, want dan kun je als 4 dames natuurlijk alles maken haha, en heerlijk: een BED!! Mooi stadje, lekker kopje koffie, kaartjes schrijven en weer door.
Daarna was het idee om een of andere vallei door te gaan, maar dat was eigenlijk gewoon niks aan. We zouden stoppen bij mooie Maori tekeningen op de krijtwanden, maar de tekeningen bestonden uit wat weggeregend geklieder op een klein stukje steen, hadden we op zich wel kunnen missen. We reden dan ook sneller door de vallei dan ingecalculeerd en dat was uiteindelijk zeer zeer voordelig, nu hadden we onverwacht een middag over om toch nog naar Mt Cook te gaan! 1810 traptreden beklommen en prachtige uitzichten gehad over Mt Cook & Mt Tasman (vergeef mij als Mt Tasman eigenlijk anders heet), prachtig weer, heel blij dat we dat nog even tussen ons schema konden wurmen!
Daarna lekker een duik genomen in het azuurblauwe Lake Tekapo en van een prachtige pasta-noodle-saus-mix-restjes-opmaak maaltijd genoten aan de oever en door naar onze laatste DOC camping. Onze laatste nacht 10 lagen kleding over elkaar aantrekken, 2 slaapzakken per persoon, natte voeten omdat je tegen het tentdoek aanligt, want de tent is te kort. Laatste ochtend havermout op ons krakkemikkige stoofje. Laatste keer plassen op een naar ammoniak riekend wc-tje van de DOC. Heel gek hoe snel die drie weken zijn gegaan.
De volgende ochtend op naar Christchurch, onze Spaceship schoongemaakt en ingeleverd. Ik zou willen zeggen dat ik Zodiac (dat is zijn naam) ga missen, maar dan zou ik liegen. Er mankeerde te veel aan deze auto om hem te missen. Maar toch mogen we hem wel bedanken voor de 5610 km die hij ons in 3 weken heeft rondgetourd. Zodiac, bedankt.
Dan was gister Refkes laatste avond, het idee was uit eten gaan, maar Louise was zwaar verleid door een gratis barbeque in een container-bar, dus zodoende, zij wist nog niet dat gratis barbeques enkel uit een worstje op een wit slap sneetje sandwich brood bestaan met als je geluk heb een beetje tomatenketchup.. Maargoed, toch heerlijke avond gehad met wijntjes en als toetje een bak ijs van de supermarkt.
Dan vanavond mijn laatste avond voor ik naar Melbourne vertrek om daar nog 1 laatste afscheidsdagje met Jonna, Luis en Ben te hebben en dan kom ik jullie kant op gevlogen!
Even twee lijstjes om het verhaal nog een soort van kort, krachtig karakter te geven:
Rijtje mooiste/typische dingen aan Nieuw Zeeland en onze reis:
- zon
- achter iedere berg ligt nog een berg
- azuurblauwe meren en rivieren (helaas weten we nog steeds niet hoe dat komt..); of groen/geel/oranje, zoals rond Rotorua
- de onuitputtelijke Ipod van Louise
- goedkope DOC campings waar je alleen via een grindpad kan komen via struiken, bosjes en rivierbedden. En dan net steeds op het moment dat je denkt: "neeeee we zijn sowieso een boom te vroeg de bosjes ingedoken" is daar het bordje DOC.
- de oats in de morgen, gezellig met zijn viertjes uit een bakje warme pap met suiker en kaneel zitten lepelen. Allemaal nog een beetje stil van de slaap, in een prachtig bos, bergpas, riviervallei etc. etc.
- warm, pruttelend, vulkaan landschap
- hiking, ik wist wel dat ik wandelen leuk vond, maar ook stijle bergen en diepe dalen blijk ik zeer te kunnen waarderen
- ondanks het feit dat we Nederlands praatten natuurlijk, gooide iedereen af en toe wat Engelse woorden er doorheen omdat je gewoon even niet zo snel op het Nederlandse woord kon komen. We zijn ons bewust van het feit dat dat bij thuiskomst waarschijnlijk als "irritant" en "doe niet zo cool" zal worden beschouwd, dus we hebben er hard op geoefend om het eruit te werken
- Maori
- en gewoon weten dat iedere ochtend als je opstaat je weer mooie, nieuwe dingen gaat zien
Rijtje dingen die ik niet ga missen:
- regen
- vochtige kleren die overal door de auto hangen en een poging doen om te drogen. Door het gebrek aan zon af en toe rook onze auto een beetje naar natte hond af en toe
- slapen in (letterlijk) drie leggings, een joggingbroek, skisokken + normalen sokken, hempje, lange mouwen shirt, trui, fleecetrui, en muts om de strijd aan te gaan met de nachtelijke koude
- onze benzineslurpende Zodiac waarvan de deuren niet goed opengingen, de blazer van de voorruit alleen nog maar meer condens op het raam bracht, waarvan de stoelen die een achterbank zouden moeten zijn een soort van loveseat voor smurfen was, die de bergen niet opkwam omdat deze automaat niet zo goed was in schakelen, waarvan de airco kapot was op die ene warme dag die er was, die knal oranje was en SPACESHIP over de hele zijkant had staan, die alle dvd's die we erin stopten (jaja we hebben geprobeerd dvd's te kijken) maar voor de helft afspeelde (je moet ook geen dvd's proberen te kijken op vakantie..)
- instant koffie

Rijtje dingen waarvan ik niet zeker weet of het in de positieve of negatieve lijst moest:
- weinig douchen, klinkt misschien een beetje vies, sorry, maar ik vond het eigenlijk wel charme hebben om je te wassen in meren en beekjes.. Af en toe was een douche heel fijn, maar ik vond het ook zeker bijdragen aan het outback avontuur om niet overal douche, wc, kraan en alles bij de hand te hebben. Dus vind ervan wat je ervan vindt, maar ik vind gebrek aan douches best wel positief (in NZ dan, in een stedelijker leven zou ik hem wel missen)
- nog zo'n zelfde ding: in alle kleren (vooral die van Judit) zaten gaten op het eind. Wat natuurlijk vervelend is aan de ene kant, want het ziet er simpelweg armoedig uit. Maar het droeg wel bij aan mijn avontuurlijke gevoel en wat ook heel fijn is, is dat de gatenkleren gewoon kunnen worden weggegooid nu, dus ik kan met lichtere bagage terug!

Ik zal proberen om alle foto's die we hebben op mijn laptop te zetten en dan kan ik ze straks mooi in het vliegtuig gaan selecteren en in mapjes plaatsen voor bij ieder verslag (je moet iets met die 22 uur..), dus foto's volgens spoedig. Evenals mijn laatste verslagje straks als ik thuis ben!
heel veel zoenen en knuffels!