3167km in de woestijn en cowboy spelen op een pony

Hoe leg je 3800km en verschrikkelijk veel waanzinnig mooie uitzichten vast in 1 verslag?
Even bij het begin beginnen, vanuit de laatste puntjes op de i met betrekking tot mijn essays vertrok ik op zaterdag na 4 uur slaap met Tirza, Jonna en Rosie naar Adelaide. 10 uur in de trein met veel slapen en veel eten. In Adelaide verbleven we bij Nell, een vriendin van Rosie, heel chill want dat scheelt ten eerste hostelkosten en bovendien had ze echt een heel fijn groot huis. Haar huisgenoten brouwen zelf alcohol en maken daar gekke mixdrankjes mee (skittle drankjes in alle kleuren met 37% alcohol, dat soort gekkigheden). Dus na een paar goedkope koppijnshotjes nog ergens de energie vandaan getoverd om uit te gaan in Adelaide. Was leuk, maar ik ben wel heel heel blij dat ik melbourne heb gekozen hoor! veel groter en diverser. Vervolgens bestonden onze dagen uit wijnproeven (want dat doe je in South Australia, dus ja) en rondrijden in ons gehuurde autootje Dino (vernoemd naar de vele dinosaurus stickers die wij in het interieur hadden geplakt). Ik heb het echt heel gezellig gehad die paar dagen in en rond Adelaide, wijn proeven was heel leuk, nu weet ik eindelijk een klein mini beetje van wijn. Was natuurlijk ook gewoon wel een ervaring om een keer $75-dollar wijn te proeven die je nooit kunt betalen. Dino was een klein wit autootje met een motor van een bejaarde kever, dus dat betekende met 80km/u in de 3de versnelling de berg op.
Toen Tirza en Rosie op dag 4 in Adelaide weer naar Melbourne vertrokken begon voor Jonna en mij het echte avontuur: de desert.
Op woensdagochtend haalden we de camper op in Adelaide, voegden Judit en Refke zich bij ons en deden we boodschappen voor onze grote trip. Er waren nog enige probleempjes met betalen van de borg, maar uiteindelijk werd het bedrag gesplit over 3 creditcards. Boodschappen doen leverde natuurlijk al onenigheid nummer 1 op (10 blikken bonen of 8 blikken bonen? en met of zonder tomatensaus? lastig lastig) maar uiteindelijk met een camper volgeladen met water en ingeblikt voedsel op weg. De kattigheden hielden de hele vakantie aan, vooral Jonna en ik konden onze verbale agressie goed op elkaar uitleven. Allemaal heel onschuldig en grappig achteraf hoor, geen echte problemen, gewoon de normale situaties die je krijgt als je 4 dames voor 10 dagen in een campervan opsluit en vermoeiende dingen laat ondernemen.
Na een halve dag rijden en wennen aan de camper eindigden we gelijk al in avontuur 1: we waren te laat gaan rijden en moesten dus eindigen in het donker, wat iedereen afraadt vanwege het wildlife wat 's nachts de weg op wandelt. Gelukkig kon ik suïcidale kangoeroe ontwijken die over de weg hopte en konden we veilig kamperen op een random parkeerplaats onder een prachtige sterren hemel. Vooral Refke en ik vonden het erg wennen zo ineens in de outback met overal de sporen van wilde dieren om je heen, ik was blij dat we in een camper sliepen en niet in een tent. Volgende dag dan daadwerkelijk naar Wilpena Pounds. Prachtige hike gemaakt, die door de verkeerde afslag de nemen ineens 12 km langer was dan gepland, maar dat was het absoluut waard, dag 1 in de desert was al zeer geslaagd (en vermoeiend). Volgende dag rustig gestart met hike nummer 2 in Wilpena Pounds National Park en vervolgens verder op naar Lake Eyre. Jonna had gehoord dat dat geweldig was, dus daar moesten we heen. Het feit dat we dan een 400km lange onverharde weg moesten nemen waarop de camper niet verzekerd was vonden we even niet zo belangrijk, dus op naar het volgende avontuur. MIJN GOD, wat was dat verschrikkelijk! ik denk echt dat die weg de ergste ervaring van mijn leven is geweest.
Van 8am tot 6pm aan een stuk door gehobbel met 20km/h omdat je simpelweg niet harder kunt, want dan valt de camper uit elkaar (en dan krijg je je $3500,- borg niet terug). He-le-maal gesloopt. Maargoed, naast het onverantwoordelijke nachtrijden kan ik nu ook onverantwoordelijk dirt-road rijden op mijn auto-cv zetten. Gelukkig was er halverwege de weg wel een dorpje genaamd Williams Creek (8 inwoners!) met superleuke pub en fijne mannen in 4-weel drives die onze banden oppompten (“heren, willen jullie onze helden van vandaag zijn? We zijn een beetje bezorgd over de druk in onze banden en hebben geen idee hoe dat werkt allemaal, jullie zie eruit alsof jullie veel verstand van auto’s hebben… kunnen jullie misschien even kijken? Knipper knipper, glimlachglimlach”) Maar Williams Creek met de mannen was ook wel het enige hoogtepuntje van die hele vervloekte dirtroad. Verdere hoogtepunten:
Ayers Rock: DE rots op alle Autralie folders, en tegen mijn verwachting in was ik niet teleurgesteld door hoge verwachtingen omdat het zo’n commerciele attractie is
Aborigonals: wat nou niet per se het hoogtepunt was, maar meer heel interessant om te zien hoe scheef de verhouding is tussen blanke Australiers en Aborigionals, ze hebben de reputatie van dronken, lastig, crimineel etc. Hoe meer we richting centraal Australie reden, hoe meer Aborigionals we tegenkwamen en, dankzij veel negatieve geluiden van de blanke Australiers, ook hoe voorzichtiger we werden met kampeerplaatsen uitzoeken. Rond Adelaide voelde wildkamperen nog wel oke, maar dichter bij Alice Springs toch maar meer op campings geslapen
Coober Pedy: een klein stadje midden in het midden van niks, de verlossing aan het einde van ons dirt-road avontuur met een barretje met bier en Australian footy, dan vergeet je snel hoe stoffig en hobbelig de dag geweest is
De prachtige national parks: Wilpena Pounds, Flinders Ranges, Kata Tjuta, King’s Canyon, Ormiston Gorge, West McDonald Ranges (foto’s volgen, in 1 zin was het alsof je in een Jurassic Park film rondloopt)
Alice Springs, heerlijk hostel met zwembad, 39 graden, scheiding Australiers-Aborigionals duidelijker dan waar dan ook.
Wildlife: kangoeroes (groot/klein/zwanger/met baby/zonder baby/levend, maar helaas ook veel dood: 78 geteld langs de wegen waar we kwamen), dingo’s, emoes, pelikanen, zeehonden, wilde katten, wilde paarden, wilde kamelen, roadrunner vogels, vossen, hagedissen en slangen in vele soorten en maten, adelaars etc. etc. Spannend, maar vooral heel gaaf om dat allemaal van dichtbij te kunnen zien!
Zelf gelukkig geen road-killed kangoeroes veroorzaakt, maar wel 3 vogels doodgereden en een slang. Sorry.
In Alice Springs de camper weer ingeleverd, gelukkig alle borg terug gekregen! niet verteld dat we de magnetron eruit gedrild hadden op de dirt-road en weer schijnheilig terug hadden gezet op zijn plek (hij deed het nog wel volgens mij, alleen de vasthoudertjes waren gebroken). Wederom sorry. Maar serieus: een magnetron in een camper waarmee mensen de outback ingaan?! boek dan een all-in naar Bali, eigenlijk hebben we de volgende gasten vooral geholpen door de magnetron vast voor ze los te koppelen, mochten ze die uit het raam willen werpen om het echte outback gevoel te krijgen.
Toen met het vliegtuig naar huis, BAM STAD, mensen, gebouwen, beton, koud! Aaaah
Gelukkig had ik nog een paar daagjes met Louisa tegoed op de boerderij van haar ouders, in een dorpje genaamd Ladysmith, dichtbij Wagga Wagga (New South Wales). Een avond Wagga in geweest om Louisa daar een gig (optreden) te zien doen, nog wat gigs van andere Melbourne peeps bekeken die daar ook toevallig aan het touren waren. Lekker rustig wakker worden op een prachtige boerderij, wandeling gemaakt, prachtige mensen ontmoet, de Wagga's en familie van Louisa zijn echt hilarisch, en toppunt van alles: paarden geleend van de buurman! Ik kreeg Oliver toegewezen, het was een pony.. enige teleurstelling toen ik mijn droom van een rit in de outback op een geweldige hengst helaas in moest ruilen voor een kleine pony met een groot karakter. Maar: bleek dat Oliver en ik toch op 1 lijn zaten, en ik heb Peter nog geholpen om zijn koeien op te drijven, Louisa durfde niet zo, maar wij als gouden duo (Ollie en ik dus) bewezen dat je er altijd komt, mits je karakter maar groot genoeg is. Was echt heel gaaf om te doen, het geeft zo’n kick om een hele kudde koeien het pad af te snijden en de goede kant op te sturen.
Daarna een heerlijk diner, veel wijn, nog wat gitaar en zang jamming van Louisa en haar gitarist Mark. En toen weer naar Melbourne, het leven met school en werk enzo. Pfff..

Zo op zo’n gave reis miste ik wel een paar mensen van jullie thuis hoor, van die situaties dat je denkt: oh die had die en die zo gaaf gevonden, jammer dat hij/zij er niet is. Ineke vooral doordat ik met een camper op stap was en ik weet zeker dat je de uitzichten geweldig had gevonden mam! We moeten eigenlijk een keer zoiets gaafs samen gaan doen! En Kees toen ik op de boerderij was in de middle of no where, bij Peter van de paarden dus, waar het landschap zo prachtig was en de boerderij op rolletje liep. En verder waardeer ik jullie gewoon allemaal heel erg en heb ik nu al zin om jullie allemaal weer te zien!
Aan de andere kant maak ik me ook wel een beetje zorgen dat het te kort is. Het weer wordt beter, mensen leven buiten, ik heb het idee dat ik nu pas een beetje in de scene begin te komen in Melbourne die het best bij mij past. De barren, de optredens, de feestjes, de vrienden. Dus ik heb besloten om eind oktober met werk te stoppen zodat ik nog een maand heb in Melbourne dat ik geen rekening hoef te houden met weekend shifts en gewoon het alternatieve hipsterleven van Melbourne in kan duiken. Dus nu nog 4 weken les, 3 weken examenperiode en dan zit het er alweer op! Tjongejongejonge
Sorry dat het zo’n belachelijk waanzinnig lang verhaal is geworden. Het was nog maar een samenvatting dit. Hoe vind je die?